İçimizi karartan olayların ardı arkası kesilmiyor. Sükûnet içinde geçireceğimiz bir günümüz yok gibi. Memleketin acınası panoramasından özetin özeti seçmece;
“Zonguldak Kozlu maden ocağı grizu patlaması, sekiz ölüm bir o kadar yaralı; Bu kaçıncısı bilmiyorum, inanın son olmayacak. Ateş sadece düştüğü yeri değil hepimizi yaksaydı belki yaşanmayacaktı.”
“Malatya’da sahte raporlarla kürtaj yapan profesör, doçent ve sağlık çalışanlarından oluşan yapı,”
“İstanbul’da doğalgaz sızıntısı sonucu dört Afganlı vatandaşın hazin sonu,”
“Erzurum’da Anadolu İmam hatip lisesi öğrencisinin derse geç kalınca “geç kâğıdı” isteyen öğretmeni bıçaklaması.
Palandöken devlet hastanesi acil servisinde görevli pratisyen doktorun intihar etmesi,”
“Samsun’da 14 yaşında doğum yapan bir kızımızın dramı,”
Yalakalık sınır tanımıyor, “İzmir’de bir eğitim kurumunun eğitimcileri Yunus Emre, Şeker Portakalı, John Steinbeck’in Fareler ve İnsanlar romanını zararlı bulmuş, yayınlarının durdurulması için M.E.B. başvurmuş. Neyse ki M.E.B. dün yaptığı açıklamayla sansürcü kafaları izale etti.
Listeyi istediğiniz kadar uzatabilirsiniz. Hemen her gün benzer haberleri okumak zorunda kalıyoruz. Bir eksik bir fazla mütemadiyen tekrar eden bir hayatımız var.
Sorunun temelinde devlet-vatandaş arasındaki güvensiz ilişkidir. Sistem güvensizlik üzerine inşa edilmiş. Devlet, vatandaşı terbiye edilecek nesne olarak görüyor. Vatandaş, devletin gücünden yararlanmak ve istismar etmek istiyor. Devlet ve vatandaş birbirini sevmiyor ve güvenmiyor. Vatandaş, devletle çözülebilecek sorunları kendi aralarında çözmeye çalışıyor. Bundan dolayı oluşabilecek boşlukları illegal yollarla doldurmayı hak olarak görmektedir. Güven olmayınca Yargı-Yasama-Yürütme erkleri arasındaki sürtüşmeler vatandaşın hayatını etkilemektedir. Seçkinler bedel ödemezken fatura sade vatandaşın omuzlarına yüklenmektedir.
Yakın zamanda durum değişir mi bilinmez.
Bir mucize olursa müspetten esen bir rüzgâr yeniden arınma, yapılanma ve normalleşme şansına neden olabilir.
salihyazar@gmail.com